Тэр нэгэн хүнийг маш их санаж байна. Яагаад холдсоноо мэдэхгүй ч гэлээ хамтдаа байсан үеийг нэхэн санахад цээжинд минь хургасан хөндүүр тодорно. Ойр дотны хэн нэгний хар хөдөлмөөр ийм үгс найзыгаа санаж буй сэтгэлийн минь илэрхийлэл юм. Амьдралын нарийхан утсан дээр тэнцвэрээ олж ядан яваа бид бүхэн үнэт зүйлсээ үл тоон орхих нь бий. Би ч бас энэ л жимээр алхахдаа анд нөхдөөсөө холдож байгаагаа нэг их юманд бодож байсангүй. Найз л юм бол хүрээд ирнэ гэсэн итгэл, амьдралаа цэгцэлчихээд нэг мөсөн уучлалт гуйна гэдэг гэнэн бодол л биднийг хайртай хүмүүсээс минь хөндийрүүлсээр байдаг бололтой. Уулзаагүй удлаа гэдэг үг хэдхэн жилийн түүхтэй андын холбоог минь улам ч жижигрүүлнэ. Бусдынх шиг хар багын найз гэж гайхуулан хэлэх зүйлгүй ч гэлээ түүнийгээ би дандаа л сайн найз минь хэмээн санаж явдаг юм. Хэчнээн их үгүйлж байгаагаа өөрөөсөө нуух гээд чадаагүй үнэн минь намайг сүүлийн нэг сарын дотор л бүрэн нэгжиж дууслаа. Тийм ээ, би найзыгаа маш их санаж байна.
Үргэлж шинийг сэрж, мэдэрдэг мэргэн уншигч Таны оюуны таашаалд энэхүү блогоо "нэмэрлэж" байна. Энэхүү блогт би өөрийн ярилцлагаас сорлон, хадгалдаг билээ. 2005 оноос эхэлсэн энэ ажлаа нэлээд олон удаа завсарлаж байлаа. Улам улам дотогшоо алсарсаар байгаа оюун санаа хийгээд агуу их бүхэнд тэмүүлэх гүн гүнзгий "дурлал" минь намайг утга зохиол, яруу найраг болоод шинжлэх ухаан, далдын ертөнцийн нууц бүхэнд шимтүүлсэн. Би утга зохиол, сэтгүүл зүй гэсэн хоёр сонголтын тэг дунд нь гацсан нэгэн билээ
Алтран шаргалтах шүйтэн элсийг хурууныхаа завсраар урсган суухдаа, өөрийгөөэлсэн цаг мэтээр төсөөлнө. Би ийм л үед цаг хугацааг атгачихсан юм шиг гэгэлзэн суудаг даа...