“Монгол хаадын мөр үлдсэн газар бүрт очно”

Хэдэн жилийн өмнө юм дээ, “Тархан суурьсшсан монголчууд”  хэмээх нэвтрүүлгийг үзээд, нэг их догдолж билээ. Тухайн үед 800 жилийн тэртээх он тоололд элэг нэгтнүүдээсээ тасарч, хилийн чинадад зутруухан аж төрж буй ядруухан монголчуудынхаа тухай телевизийн дэлгэцээр үзэж суухдаа нулимс унагасан над шиг хүн олон байх. Учир нь өвөг дээдэс маань 800 жилийн тэртээ 40 гаруй улсыг (багаар бодоход 40 сая гаруй хавтгай дөрвөлжин газарj ) захирч, нийгэм соёлын эргэлт шинэчлэлүүдийг хийж байжээ. Гэсэн ч тэднээс үлдсэн үр ач, хүүхдүүд нь өдгөө бууриа сэлгэлгүй цус нэгтнүүдээ дурссаар л суудаг аж. Тархан суурьшсан монголчууд хэмээн нэрлэгдэх эдгээр хүмүүс цагаан сараараа бидний л тухай ярьж, “Тэнгэрийн монголчууд” (тэд биднийг тэнгэрийн монголчууд гэдэг) өдий хэр нь морио унаж, байлдан дагууллаа үргэлжлүүлсээр яваа хэмээн төсөөлдөг юм билээ.

Уучлал

Уучлал. Зөвхөн энэ үг биднийг сэтгэлд хургах үл мэдэгхэн шаналлаас аврах шидтэй. Хэн нэгнээс уучлал гуйж зүрхлээгүй бол “Thousand words” буюу “1000 үг” киног заавал үзэх ёстой киноныхоо тоонд нэмээрэй. Бидний амьд рал 1000 үгээр хэмжигдэх цагт хэн нэгнийг уучилж байгаагаа илэрхий лэх хэдхэн үг л хамгийн үнэтэй гэдгийг ойлгож байгаа залуугийн тухай энэ кинонд өгүүлнэ. Намайг өөрт минь илчилсэн гол дүрийн залуу үгээ “хэмнэж”, яриагаа цэнэхдээ уучлалын тухай санаа ч үгүй байлаа. Тэр хэн нэгнийг уучилж чадаагүй болохоороо л сэтгэлдээ бөөн уйтгар “үрслүүлчихээд”, түүнийгээ цаг ямагт “тордож” байжээ. Хэдий оройтсон ч уучлал гэдэг бүхнийг шинээр эхлүүлэх хүчтэй аж.